Den Bosch

We hebben het allemaal gezien. We kunnen niet meer wegkijken of onze ogen sluiten. Toch schrik ik van de verschrikkelijke reacties op sociale media, in de kranten en vooral ook in de politiek.

Natuurlijk we kunnen niet iedereen opvangen hier in Nederland en Europa. Van de vele miljoenen mensen die op de vlucht zijn, wordt meer dan 95% opgevangen in de regio. Hoezo reacties als 'grenzen dicht', 'we willen ze niet', en nog veel en veel erger!? Het maakt mij verdrietig en soms schaam ik me diep. De mensen zijn op de vlucht voor oorlog, armoede en klimaatverandering die vaak mede door Europese landen is veroorzaakt.

Wat maakt mij meer dan een vrouw uit Irak die net als ik een veilige toekomst wil, waar ze niet iedere dag in angst moet leven? Wat maakt mij anders dan het kind uit Somalië dat wil spelen op straat en naar school wilt kunnen gaan? Wat maakt mij anders dan de man uit Syrië die een veilig thuis voor zijn twee kinderen wilt, waar iedere dag eten op tafel staat en waar hij aan een toekomst kan werken?

Welke keuze heb je als mens, welke keuze had Aylan? Het is als een worp met de dobbelsteen. De ene Aylan komt ter wereld met een IQ van 70 in plaats van 114, de ander word geboren uit een alleenstaande bijstandsmoeder, of kan Aylan kiezen als prinses Amalia door het leven te gaan? De ene Aylan wordt geboren in een sloppenwijk , de andere Aylan leert zijn vader nooit kennen want die is al doodgeschoten in Egypte. Als Aylan kon kiezen, zou hij dan in oorlog willen leven of zou Aylan kiezen voor die lagere school in Rosmalen waar hij iedere dag fijn kan spelen met zijn broertje en vriendjes en waar zijn vader hem na schooltijd op komt halen? 

Meer dan 2.500 mensen zijn verdronken tijdens hun toch naar Europa. Helaas, de foto van Aylan, met zijn gezichtje in het zand, is nodig om de ogen te openen, om het drama achter de 'vluchteling' zichtbaar te maken en de harten van mensen open te stellen. Initiatieven van groot tot klein schieten als paddenstoelen uit de grond. Van het inzamelen van slaapzakken, welkomsdemonstraties in Amsterdam en Rotterdam, tot gemeentes die spontaan aanbieden extra vluchtelingen op te vangen.

Is de dood van Aylan en zijn broertje Galip voor niets geweest? Hoe dubbel mijn gevoel nu ook is, het maakt me gelukkig te zien dat we er als samenleving, als Nederland, een stukje menselijker op geworden zijn.